Als ze me missen, dan ben ik .....

Vissen!

Ja, Brasilia blinkt niet uit in een drukke theaterscene of bruisend stadshart met terrasjes, dus moet je soms creatief zijn. Met als resultaat dat je af en toe iets doet wat je niet gedacht had ooit in je leven te doen. En zo toog ik enkele zondagen geleden met een groepje collega’s naar een paar kunstmatig aangelegde vijvers om te gaan …. vissen.
Het concept is simpel; je hebt een stuk of wat vijvers waar je met een gehuurde hengel op tilapia of een aantal andere soorten vis kunt vissen die in grote getale rondzwemmen in de vijvers. De vis kun je vervolgens op de bbq leggen of bewaren in een speciale zak die in het water hangt en later mee naar huis kunt nemen.
Aangezien de vis ‘vast’ zit in de vijver en ons werd verzekerd dat er veel vis rondzwom, waren we optimistisch. Hoe moeilijk kon het zijn om iets te vangen! Kilo’s vis zouden we op de bbq leggen en mee naar huis nemen. Nou, het bleek dus best moeilijk. We begonnen vol goede moed om onze hengel uit te gooien met een sappig stukje vlees. Daar zouden ze vast in volle vaart op af komen zwemmen! Bij elke beweging van de hengel riepen we enthousiast ‘beet’, maar helaas bleek alleen het stukje vlees van het haakje te zijn gegeten. Hm, slimme vissen leek het. Dus bonden we het vlees zo strak om het haakje dat ze echt hun best zouden moeten doen. Na een half uurtje turen werden we wat ongeduldig; nog steeds geen vis aan het haakje. Voorzichtig keken we eens om ons heen: onze buren haalden de ene na de andere vis uit het water! Jaloers keken we vanuit onze ooghoeken welke tactiek ze toepasten maar ze deden niet veel anders dan wij. Ook het aas was hetzelfde! In mijn beste Portugees vroeg ik naar een tijdje hoe het toch kwam dat zij bij bosjes de vissen uit het water haalde. Volgens de buurman lag het aan onze hengels. Dit waren bamboestokken met een draad en haakje, terwijl hij beschikte over een luxere ‘hengel’: een oude plastic waterfles met 20 meter draad. En in dit laatste zat ‘m de crux! Die draad gooide hij soepel naar het midden van de vijver toe want volgens hem zat daar de vissen. En inderdaad haalde hij om de 10 minuten een aantal flinke vissen uit het water. Zijn verklaring leek dus een goede! Een beetje sip keken wij naar onze hengels, maarja, we hadden ze voor de dag gehuurd dus visten we toch maar moedig verder. Je weet tenslotte nooit. Vooral ook omdat een oude oma aan de andere kant van de vijver zo’n zelfde hengel had als wij, en zelfs zij er af en toe een visje uithaalde. En toen ontdekte ik een verborgen kant aan mezelf: ik blijk dus in een bloedfanatieke visser te veranderen! Terwijl de rest overging op bier en gefrituurde visjes van het nabijgelegen restaurant, viste ik geconcentreerd verder. Ik moest en zou 1 vis (grootte maakte inmiddels niet meer uit) te pakken krijgen. Maar helaas…. Na 3 uur vissen was het resultaat toch echt nul.

Ochja, als de zon schijnt en het gezelschap is goed zet je je al snel over de teleurstelling heen; dus na een tijdje ging ook ik overstag voor de restaurantvis en bier. Volgende keer een nieuwe poging!