De grote stad; deel II

Inmiddels zit ik alweer 4 maanden in Sao Paulo en I LOVE IT ! Nu helpt het dat ik in een leuke wijk zit en tot de laag behoor die geld heeft om uit te geven. Want zo is het wel hier in Brazilie: als je geld hebt is het leven heerlijk hier! Helaas is het percentage dat geld heeft en het kan uitgeven zeer beperkt. Brazilie bestaat uit een klein laagje exorbitant rijken, een kleine middenklasse (waaronder ik) en een hele grote laag armen. En als je arm bent dan is het leven hard hier; ondanks de zon en de altijd vriendelijke houding van de Brazilianen. Maar daarover meer een andere keer.

De eerste 3 maanden ben ik voornamelijk bezig geweest met het voorbereiden en begeleiden van een cultureel bezoek, van een twintigtal directeuren van Nederlandse cultuurfondsen en instellingen. Leuk, met name omdat het veel regelwerk is en ik dat heerlijk vind om te doen. En daarnaast is het erg interessant om wat meer te weten over de cultuurwereld hier en in NL. ‘Over cultuur valt niet te twisten’ luidt het spreekwoord; en dat is zeker zo. Er zijn evenementen geweest (al dan niet door ons gesponsord) waarbij ik me serieus heb afgevraagd in hoeverre dit ‘cultuur’ kan worden genoemd. En dan je gezicht in de plooi houden als je met de kunstenaar praat die erg serieus en vol verve uitleg aan je geeft (‘ja natuurlijk snap ik ik de symboliek van een leeg koffiekopje met de leegheid van het bestaan’). Voorbeelden hiervan kunnen mondeling bij mij worden opgevraagd, want het internet kan een gevaarlijk medium zijn!

Maar ook deze ervaringen hebben bijgedragen aan de rijkheid van de functie. Never a dull moment zullen we maar zeggen. Wat ook heeft bijgedragen aan de leuke functie is de goede sfeer en gezellige mensen hier op het Consulaat Generaal, wat gelukkig ruimschoots compenseert voor het gebouw… Het spuuglelijke gebouw van het CG staat in het centrum van de stad en is inmiddels te klein voor alle werknemers. Door wat muren door te breken en een verdiepinkje erbij de huren is het best te doen, maar boy o boy, erg improvisorisch. Een paar deuren verder staat een geweldig nieuw pand, wat etages verhuurt voor dezelfde huurprijs. Maar helaas, Den Haag ziet het niet zitten (bedankt CFD). Dus tapen wij met plakband vrolijk verder de draden van de computers en andere apparaten tegen de muur om zo bij het stopcontact 5 meter verderop te komen. Wel zijn er in onze straat voldoende lunchtentjes om tijdens de lunchpauze te gaan eten. Dat mis ik wel in Brasília. Door de opbouw van de stad daar is de ambassadewijk ook echt ambassadewijk, en is er dus in een straal van 5 km geen winkel of restaurantje te bekennen. Iedereen eet dan ook op de ambassade; wat erg gezellig is, maar af en toe jammer aangezien het erg prettig is om tijdens de lunch even het gebouw te kunnen verlaten. Het enige wat er op loopafstand van de ambassade is, is een soort van bouwkeet, door ons ‘restaurante 5 estrelas (sterren)’ genoemd, waar je 2 simpele maaltijden kunt bestellen; feijoda (rijst met bonen/vlees drab) of rijst met bbq-spiesjes. Aangezien ik niet zo’n fan ben van feijoda, het nationale gerecht van Brazilië, kies ik dan ook voor de spiesjes. Dit uitje ondernemen we bijna elke vrijdag met een deel van de ambassade. De gemiddelde keetbezoeker keek in het begin wat vreemd op wanneer wij (mannen in pak, vrouwen hooggehakt in rokje met hippe zonnebrillen) op vrijdag aanschoven. Maar inmiddels zijn ze aan ons gewend en wordt er al een tafeltje voor ons vrijgehouden. Stiekem vinden ze volgens mij ook wel stoer dat 'die diplomaten' een spiesje meeprikken!

Het feit dat je in Sao Paulo dus in 2 minuten bij een prima eettentje kunt zijn is dus erg fijn. Wat hier populair is zijn de zogenaamde ‘kilo-restuarants’. Afhankelijk van de grootte van het restaurantje heb je buffetten waar je op kunt scheppen wat je wilt (salades, vlees, rijst, pasta). Dit wordt vervolgens gewogen en betaal je het aantal kilo’s. Geweldig concept, vind ik, want je kunt dus fijn opscheppen wat je wilt en de prijs is erg schappelijk. Misschien een idee voor onze kantine op BZ !

Naast de eettentje in de buurt van het CG zijn er dus ook een aantal barretjes, waar we af en toe op vrijdag met een aantal wat gaan drinken. En zoals gezegd is het nachtleven hier verder geweldig! Ik ben nog geen kenner, maar kom wel aardig mee! Wel word ik een beetje een ‘oude doos’, aangezien de muziek af en toe zo hip is dat ik afhaak. Maargoed, als je met een groep bent is het zowieso gezellig en dans je overal wel op. Het maken van contacten, ook door de culturele werkzaamheden, ging erg makkelijk, waardoor ik een leuke kennissenkring heb opgebouwd. En doordat er in Sao Paulo zoveel te doen is hoef je je niet te vervelen. Ook een verschil met Brasília! De bijna wekelijkse bbq op zondag is erg leuk, maar gaat af en toe ook vervelen.

Ja, er zijn zaken die ik wel zal gaan missen hier in São Paulo. Mijn ontzettend leuke wijkje (a la Amsterdam Zuid) waar ik een piepklein appartementje heb in een leuk hotel, de boutique-jes, de leuke eettentjes (vaak net zo goedkoop als zelf koken), de berg activiteiten en de leuke mensen die ik hier heb ontmoet. Alhoewel het ook prettig is om terug te gaan naar Brasília, hoe paradoxaal dat misschien ook klinkt na een aantal kritische noten hierboven. Ik ben toch gewend geraakt aan die stad na anderhalf jaar. En natuurlijk aan mijn huis, vrienden collega’s op de ambassade en .. hondjes!

Want, vragen jullie natuurlijk met spanning af, hoe is het met Flappie en Djoeka vergaan deze afgelopen 4 maanden!?
Nou, eigenlijk heel prima. Om de 3 weken ging ik een weekendje terug naar Brasília voor de doggies. En elke keer zagen ze er prima verzorgd uit. Wel waren ze uiteraard blij om mij te zien. De labrador heel erg oprecht. De laatste keer dat ik thuiskwam was een van de guards haar net aan het wassen en had haar vastgebonden met haar riem aan een kraantje wat uit de grond steekt. Djoeka was echter zo blij dat ze het kraantje de grond uit rukte, waardoor het water, net als in een Amerikaanse film wanneer een auto tegen de brandkraan rijdt, omhoog spoot. Aangezien de guard die er was (erg lief, maar heeft het licht niet uitgevonden zullen we maar zeggen) en ook ik geen idee hadden waar de hoofdkraan zat jogden we in paniek om het huis heen om dat ding te vinden. Na een belletje naar de ambassade bleek dat het ergens buiten mijn huis zit (logica anyone??) dus konden we pas na 5 minuten de kraan dichtdraaien. De helft van de tuin stond inmiddels onder water en met de honden die daarin rondsprongen was het dus een puinhoop. Ik was weer thuis ……
De teckel is ook blij, maar verdenk ik van opportunisme. Want: baasje thuis= op de bank liggen, dus meestal sprint Flappie, nadat ie mij heeft begroet, naar de bank waar ie vrolijk kwispelend blijft wachten totdat ik zijn dekentje op de bank heb gelegd. En dan gaat Flappie knock-out voor de rest van de dag. Tja….
Maargoed, ze missen me dus wel (en ik hen). Maar gelukkig heb ik echt superguards, die goed voor ze zorgen en die dol op ze zijn (en vice versa). Een van de guards is bevriend met de slager in zijn dorp, zodat ie af en toe wat botten voor de honden meeneemt. Aangezien het te veel is voor 1 keer, heb ik regelmatig een halve koe in mijn vriezer liggen. Heerlijk… Enfin, wat ‘de kids’ betreft hoef ik me dus niet schuldig te voelen dat ik 4 maanden weg ben geweest!